Opowiem Wam o chwili, która pozostawiła mnie bez ruchu. Większość horrorów zaczyna zmierzać ku końcowi mniej więcej po 10 godzinach, ale Alan Wake 2 osiąga jedynie crescendo w pierwszym akcie. Do tej pory akcja była dynamiczna, a przeplatające się historie Alana Wake’a i Sagi Anderson weszły na niszczycielski kurs kolizyjny. Spirala w ciemność. Ale oto stoję nieruchomo w wirujących cieniach, oszołomiony połączeniem kinowego spektaklu i hiperkinetycznej walki, połączenia akcji na żywo i hałaśliwego rock’n’rolla nakładających się na i tak już nierozwikłaną rzeczywistość. Ambicja jest zuchwała; wykonanie bez zarzutu. Scenariusz wyjątkowy i bez wątpienia Zaradzić.

Trudno sobie wyobrazić inne studio, które z taką pewnością stworzyłoby coś tak olśniewająco specyficznego jak Alan Wake 2. Jest to bezpośrednia ewolucja struktury udoskonalonej w Alanie Wake’u i Quantum Break, z dziwacznymi impulsami Control wplecionymi w gobelin, aby uzyskać dramatyczny efekt. Absurdalna wierność wizualna i surowa pomysłowość zachęcają do porównania z dziełami dewelopera Naughty Dog, podczas gdy etos survival horroru wyryty w sercu tej pomysłowej kontynuacji jest echem osiągnięć Capcom w remake’ach Resident Evil. Ale Alan Wake 2 to doświadczenie Remedy na wskroś, z postrzępionymi krawędziami i w ogóle.

Rozdział pierwszy: Wyjazd

Minęło 13 lat, odkąd Alan Wake zostawił nas samych na północno-zachodnim wybrzeżu Pacyfiku z większą liczbą pytań niż odpowiedzi, a Remedy powraca z wystarczającą ilością zmian, aby sprostać oczekiwaniu. Niewygodna iluzja otwartego świata została rozwiana, postacie nie łapią już powietrza po przebiegnięciu kilku kroków, a twój ekwipunek jest teraz widoczny pomiędzy rozdziałami – broń można ulepszać i odpowiednio zarządzać zasobami. W rezultacie Alan Wake 2 jest bardziej spójną grą akcji opartą na narracji, chociaż celem tej kontynuacji jest znacznie więcej niż tylko poprawa jakości życia.

W grze Alan Wake 2 musisz przetrwać w krętych rzeczywistościach i przejąć kontrolę nad dwoma bohaterami, którzy znajdują się w zupełnie odmiennych światach. Jest zaginiony pisarz próbujący wydostać się z zapętlonego koszmaru i agent FBI prowadzący dochodzenie w sprawie serii morderstw rytualnych w okolicach Bright Falls. Strony zapomnianego horroru wypływają na powierzchnię Cauldron Lake, grożąc uwolnieniem potwora. To fantastyczna podstawa dla hojnej przygody dla jednego gracza, która czerpie z trzydziestu lat historii Remedy, nie topiąc się jednak w jakimkolwiek szacunku dla przeszłości.

Decyzja o odwróceniu uwagi latarki od nieustannej walki Alana o ucieczkę z Ciemnego Miejsca jest inspirująca. Saga Anderson to znakomity dodatek do uniwersum Remedy Connected, w którym aktorka Melanie Liburd czuje się swobodnie w rozmowach z ekscentrycznymi mieszkańcami Bright Falls, jak z innymi jednostkami rządowymi – jej partnerem Alexem Caseyem (w tej roli oryginalny pojedynek Maxa Payne’a Sam Lake i James McCaffrey) lub agenci Federalnego Biura Kontroli monitorujący powtarzające się przypadki AWE w okolicy. Saga to okno na świat, o którym ledwo pamięta się, i narzędzie dla Remedy do realizacji najświeższych koncepcji.

Głównym tematem oryginalnego Alana Wake’a jest pogląd, że dzieła fikcyjne mające kontakt z Mrocznym Miejscem mogą zmienić rzeczywistość, co zostało bardziej bezpośrednio zbadane w sequelu. W ciągu dziesięciu lat od zaginięcia Wake’a las otaczający Cauldron Lake został nawiedzony przez morderczy kult. Śledztwo Sagi w sprawie jego początków nie jest wątkiem narracyjnym, o którym szybko się zapomina, ale raczej centralnym elementem jej wersji szerszej historii. Za dnia rozmawiaj z mieszkańcami miasta, a o zmroku walcz w burzliwych starciach z The Taken, stale zyskując kontekst i wskazówki – elementy układanki, które fizycznie układasz na tablicach skrzynek, śledząc wszystko, od postępu misji po ukończenie misji.

Te łamigłówki nie zawsze dają najjaśniejszy obraz po zakończeniu serii pytań. W klasycznym stylu Remedy istnieje potrzeba spotkania się z pisarzami w połowie drogi. Dedukcje mogą rozciągnąć nawet najsilniejsze zawieszenie niedowierzania, podczas gdy zdolność Sagi do tworzenia profili kryminalistycznych postaci poprzez formę projekcji astralnej wymaga przyjęcia logiki snów, która przepływa przez cały świat gry. Fani Twin Peaks i True Detective, witajcie w domu. Rezultatem jest niemal ciągły strumień komentarzy Sagi, która łączy wątki narracyjne i wyciąga tematyczne wnioski – co stanowi sprytne obejście sposobu, w jaki Alan czytał przewidywalne strony rękopisu w oryginalnej grze.

Gotowość, z jaką Remedy jest skłonne do eksperymentowania z ideą przepisania rzeczywistości na nowo, jest imponująca, a ramy odniesienia Sagi przesuwają się subtelnie pod stopami, gdy przemieszczasz się między niesamowitymi lasami Cauldron Lake do przesiąkniętych krwią chat w Bright Falls i do przerażających tereny targowe Watery. Ponieważ możesz przenieść swoją uwagę na Mroczne Miejsce z pewnych punktów skrzyżowania rozmieszczonych swobodnie na całym świecie, Remedy zawsze musiało ciężko pracować, aby Saga się trzymała. Na szczęście jej narracja jest przekonująca, a jej cudownie rozbudowane struktury misji sprawiają, że nigdy nie będziesz desperacko pragnął ponownego spotkania z Wake’iem.

Rozdział drugi: Inicjacja

Jednak niezależnie od tego, jak fantastyczna jest historia Sagi Anderson, nie da się w nieskończoność oprzeć urokowi Mrocznego Miejsca. To właśnie w tej koszmarnej rzeczywistości spotykamy Alana Wake’a, który po dziesięciu latach nieudanych prób ucieczki stara się zachować zdrowie psychiczne. Środowisko działa w pętli i rytuałach, co oznacza, że ​​możesz doświadczyć tego dziwnego rodzaju śmiercionośnej pętli sprzężenia zwrotnego – śmierć to nie koniec, ale raczej kolejna szansa na ponowną próbę napisania. Sposób, w jaki objawia się to w „Alan Wake 2”, jest zaskakujący.

Próbując napisać o swoim powrocie do rzeczywistości, Alan musi przygotować szkice nowej powieści, która pozwoli mu ominąć Mroczną Obecność. Zrobisz to, lokalizując sceny i inspiracje odbijające się echem w Mrocznym Miejscu, które po schwytaniu pozwolą Alanowi fizycznie zaplanować thrillery kryminalne grizzly w jego Pokoju Pisarza. Przesuwając elementy fabuły na tablicy, środowisko reaguje w czasie rzeczywistym, otwierając nowe możliwości eksploracji i narracji.

Umiejętność przepisania rzeczywistości jest zwieńczeniem pomysłu Remedy przedstawionego w dwóch odcinkach specjalnych Alana Wake’a, The Signal i The Writer, i został lepiej zrealizowany w przerwie serialu, American Nightmare. Ale jego obecność w Alan Wake 2 ma oszałamiający efekt, ponieważ zmiany historii i inspiracje materializują się w świecie jako mieszanka akcji na żywo – wizualnie sugestywna i zabawny ukłon w stronę historii studia z Maxem Payne’em. Jest to system intuicyjny, a Dark Place to niewątpliwie miejsce, w którym Remedy może oddawać się swoim najbardziej kreatywnym, eksperymentalnym impulsom.

Otrzymujesz także możliwość bardziej bezpośredniego manipulowania otoczeniem za pomocą Lampy Anioła, narzędzia, które jest w stanie absorbować określone źródła światła i przenosić ładunki w inne miejsca. To właśnie dzięki temu Alan Wake 2 bawi się kilkoma całkiem interesującymi zagadkami środowiskowymi, ukrywając ścieżki postępu i sekrety fabuły za ciągle zmieniającym się krajobrazem. To niezła koncepcja, która pomaga sprzedać fantazję o Ciemnym Miejscu przepisanym wokół twoich działań.

Czym jest strach przed ciemnością, jeśli nie strachem przed tym, co może być? To koncepcja, którą Remedy szaleje w miarę wchodzenia w zapętloną przestrzeń. W tej pokręconej, nocnej wizji Nowego Jorku znajdziesz jedne z najbardziej imponujących efektów wizualnych swojego pokolenia, z wiernością uzupełnioną naprawdę wysublimowanym przejściem do kinowych filmów, gdy historia tego wymaga, utrzymując Cię stale w równowadze. W przeszłości Remedy bawiło się akcją na żywo, ale nigdy nie było tak spójne i skuteczne, jak tutaj. Warto pochwalić współpracę aktorów Ilkki Villi i Matthew Porretta, przy czym dwie połowy Alana Wake’a ożywiły tę postać jak nigdy dotąd.

Pod wieloma względami Alan Wake 2 polega na zmianie perspektywy. Zarówno pod względem sposobu, w jaki postacie są zakotwiczone w horrorze w tych nakładających się rzeczywistościach, jak i w sposobie, w jaki kamera trzecioosobowa bardziej skupia się na ramionach Sagi i Alana. Schwytani są nadal w dużej mierze niewrażliwi na obrażenia, dopóki zasłona cienia nie zostanie usunięta ostrym piorunem światła, ale to, co możesz zrobić, gdy są bezbronni, jest zupełnie inne. Zacienione jednostki poruszają się teraz w mniejszych ilościach, ale poza tym są wzmocnione przez ciemną obecność, a do zatrzymania ich natarcia potrzebne są precyzyjne strzały. W walce brakuje różnorodności i horroru charakterystycznego dla Resident Evil 2 Remake, ale Remedy jak żadne inne jest bliższe odtworzeniu tego samego wszechobecnego poczucia ciężaru i desperacji podczas starć z wrogiem.

W prawdziwym survival horrorze przestrzeń na amunicję i ekwipunek jest w dużej mierze ograniczona. Wymagane jest racjonowanie łusek do strzelb i łusek do karabinów, zwłaszcza że pistolety w niewielkim stopniu spowalniają trudniejszych (i bardziej frustrujących) wrogów z rozdziału końcowego. W tym celu zawsze zachęca się do eksploracji, zarówno obszarów Ciemnego Miejsca, jak i północno-zachodniego Pacyfiku; kluczowe zasoby są ukryte w całym tekście, ale także interesujący ludzie, których można spotkać, rzeczy do przeczytania i obejrzenia oraz tajemnice do odkrycia – istnieje bogaty świat, a Alan Wake 2 jest tym lepszy, jeśli poświęcisz czas na zwolnienie tempa i zanurzyć się w atmosferze.

Rozdział trzeci: Powrót

Ilekroć myślałem, że wiem, dokąd prowadzi mnie Alan Wake 2, moje oczekiwania stawały się coraz większe. To inteligentna kontynuacja kultowego klasyka, wzniesiona na nowy poziom dzięki mroczniejszym impulsom wymaganym przez historię grozy. Jest także cudownie głupia, a czasami niesamowicie pobudzająca wyobraźnię. Remedy dobrze komponuje się z szerszym, połączonym uniwersum, które Control wprowadziło do rzeczywistości, a wykorzystanie przez studio mieszanych przerywników filmowych, filmów akcji na żywo i oryginalnej muzyki jest inspirowane.

Ale to, co utkwiło mi w pamięci, odkąd ekran przygasł i stał się czarny, oznaczał zakończenie mojej 30-godzinnej podróży, to to, jak cudownie Remedy popchnęło do przodu swój oparty na narracji szablon przygody. Tempo nie będzie dla każdego – narracja i eksploracja są w równym stopniu ważone względem akcji i historii – ale jeśli chcesz przyjąć dziwne rytmy i specyficzne tendencje, które leżą u podstaw całego doświadczenia, w Alan Wake 2 znajdziesz to, co jest przygoda zupełnie inna niż wszystkie.