Mniej więcej w dwóch trzecich mojej drogi Marvel’s Spider-Man 2Przyłapałem się na tym, że trzymam się ściany wieżowca na Manhattanie. Był to niepozorny biurowiec – wykonany z wapienia i granitu, kilka ulic dalej od Empire State Building w śródmieściu gminy – oświetlony nisko położonym słońcem odbijającym się w pobliskiej rzece Hudson. Byłem pomiędzy misjami i pomimo nowego znacznika na mapie głównych zadań, który wskazywał mi kierunek Queens po drugiej stronie wody, zatraciłem się w tej chwili, wpatrując się w zagracone miejsce pracy skromnego cywila po przeciwnej stronie szyby.

Nie trzeba dodawać, że Insomniac Games wie co nieco o spektaklu superbohaterskim. Nasz Recenzja Marvel’s Spider-Man określił dziewiczy rejs Petera Parkera pod opieką tego dewelopera jako „mniej więcej tak dobry, jak tylko możliwe są gry o superbohaterach”. Szybko do przodu o pięć lat i nowa generacja konsol i mogę z całą pewnością powiedzieć, że Marvel’s Spider-Man 2 Jest tak dobre, jak gry o superbohaterach. To kwintesencja kostiumowego kaprysu, wspanialszego niż życie pod wieloma względami, którego hitowe bitwy z bossami i napady na moby wyznaczyły nowe standardy nie tylko w grach o superbohaterach, ale ogólnie w przygodowych grach akcji AAA.

Najbardziej pracowite momenty w Marvel’s Spider-Man 2 są jednak uwydatnione przez najcichsze momenty. Mapa Manhattanu z oryginalnej gry z 2018 roku była triumfem w projektowaniu otwartego świata, ale tętniące życiem arterie i skalowane interpretacje najbardziej ruchliwych miejsc turystycznych Nowego Jorku wydają się puste w porównaniu z jej (wyłącznie) kontynuacją na PS5. Widzimy tutaj prawdziwy potencjał najnowocześniejszego sprzętu Sony, po raz pierwszy rozłożony na ulepszoną wersję Manhattanu i Harlemu, a także Brooklynu, Queens i Coney Island. W praktyce oznacza to więcej żółtych taksówek przejeżdżających Piątą Aleją w godzinach szczytu, więcej urlopowiczów robiących sobie selfie na Times Square oraz, jak pokazała moja bezstronna wścibska wścibość powyżej, bardziej subtelne sugestie, że to wirtualne bezładne miasto jest żywy z dala od akcji.

Pomysł, że sceneria gry wideo może być tak dobrze zaprojektowana, że ​​można ją uznać za główną postać, jest wyświechtanym frazesem – ale naprawdę nie przychodzi mi na myśl żadna gra, w którą grałem w ostatnich latach, gdzie stwierdzenie byłoby takie bardziej prawdziwe. W Marvel’s Spider-Man 2 każda podróż do i z każdego miejsca akcji jest satysfakcjonująca, wiarygodna i prawie prawdziwy. Pomimo tego, że, wiesz, ubierasz się w coraz bardziej dziwaczne kostiumy ze spandexu i strzelasz fałszywymi pajęczynami z urządzeń przyczepionych do twoich nadgarstków w drodze do walki z gigantycznym mężczyzną zrobionym z dosłownie piasku. I oczywiście, choć Marvel’s Spider-Man 2 błyszczy w chwilach przestoju, w momentach rzezi doskonale się rozwija.

Tam jest okolica

Najlepiej widać to, gdy występujący w grze duet pająków – Peter Parker i Miles Morales – łączy siły w ferworze szybkiej i wściekłej walki. Po występie w roli drugoplanowej w pierwszym Marvel’s Spider-Man Miles Morales w 2020 roku otrzymał pełnoprawny spin-off, dodatek, który głębiej zgłębiał wyjątkową historię i styl tej postaci. Jednakże w Marvel’s Spider-Man 2 zarówno Peter, jak i Miles są w pełni grywalnymi postaciami, z których każda ma swój własny udział w nadrzędnej, centralnej narracji i każda ma własne, dostosowane do indywidualnych potrzeb poboczne zadania.

Poza misjami podstawowymi przełączanie polega na przesunięciu palcem w lewo po touchpadzie DualSense i wybraniu podzadań poświęconych każdej postaci, naciśnięciu X i obejrzeniu szybkiego przejścia od zanikania do czerni, które niemal natychmiast zmienia wszystko. Kiedy połączycie siły w walce, będziecie kontrolować jednego Spider-Mana, a drugiego oferującego wsparcie sztucznej inteligencji – albo walcząc z pojedynczymi wrogami gdzie indziej w dowolnym konflikcie, który zakończyliście w tym czasie, albo asystując w doskonałym obrazie w zwolnionym tempie, podwójne zabójstwa drużynowe.

Przetrwanie w tych gorączkowych, opartych na falach bitwach królewskich wymaga szybkiego refleksu – przemykania między atakami za pomocą kwadratowego przycisku, unikania za pomocą koła i przyciągania się do najbliższego wroga za pomocą trójkąta – oraz wykonywania specjalnych zdolności w idealnym momencie. W przeciwieństwie do pierwszej części gry, zdolności te nie są już powiązane z konkretnymi kolorami, lecz przypisywane są poprzez menu pauzy. Mieszanie i dopasowywanie ulubionych dań ma kluczowe znaczenie w ustaleniu, co działa najlepiej i jest dla Ciebie najskuteczniejsze, podobnie jak ustalenie kolejności ich wykonywania.

Na przykład moja ulubiona kombinacja Milesa polegała na tym, że zaczynałem od podmuchu Reverse Flux, który powalał wrogów na ziemię, a następnie szybko podwajałem uderzenie Łańcuchowym Błyskawicą. To najczęściej eliminowało najsłabszych wrogów w stadzie, co pozwalało mi następnie atakować dużymi działami za pomocą Wybuchu Pioruna i Galvanise: pierwszy, niszczycielski manewr obszarowy; drugi to skupiony cios, który wyrzuca jednego wroga w powietrze, zadając jednocześnie obrażenia pobliskim wrogom. Licznik czasu odnowienia reguluje wszystko powyżej, podkreślając znaczenie wyczucia czasu w bitwie, podczas gdy regularne ataki budują pasek skupienia. Dopiero po osiągnięciu maksymalnego poziomu możesz leczyć lub przeprowadzać wspomniane zabójstwa w zwolnionym tempie, solo lub ze swoim pająkiem.

Czy występuje w kolorze czarnym?

Zestaw umiejętności, gadżetów i opcji technicznych kombinezonów uzupełnia również bardziej elastyczne systemy walki, z ulepszeniami odblokowywanymi dzięki punktom umiejętności zdobywanym za wygrywanie bitew i odkrywanie sekretów na polu bitwy. Peter i Miles mają swoje indywidualne cechy, które pomagają im w walce, podczas gdy trzeci poziom wspólnych umiejętności do odblokowania oferuje bardziej ogólne wzmocnienia – zarówno w bitwie, jak i podczas przemierzania Nowego Jorku.

Ten ostatni sposób podróżowania jest teraz wzmocniony przez dodanie kombinezonu typu „web wing”, który pozwala szybować po niebie na dowolnej wysokości, zamiast huśtać się na platformach powyżej. Jest to szczególnie przydatne podczas podróży przez East River w kierunku Queens i Brooklynu, gdzie łapanie tuneli aerodynamicznych – zaznaczonych na ekranie świecącymi pierścieniami – oraz prądów wstępujących wokół drapaczy chmur i przemysłowych otworów wentylacyjnych pomaga utrzymać pęd w powietrzu, wymuszając pewien stopień lekkiej układanki pracować, poruszając się, co sprawiało mi przyjemność od chwili do chwili.

Jeśli chodzi o same kostiumy pająków, Marvel’s Spider-Man 2 może pochwalić się ich łącznie 66 (34 dla Petera i 32 dla Milesa), z których każdy jest ukłonem w stronę konkretnej epoki lub wątku fabularnego w multimedialnej linii Spider-Mana. Jednym z nich jest oczywiście kostium symbionta. I chociaż nie da się właściwie zgłębić, dlaczego jest to tutaj tak wyjątkowe, nie psując kilku ładnych kluczowych fragmentów narracji, wiedz, że Jest specjalny.

Kraven the Hunter oznacza głównego antagonistę Marvel’s Spider-Man 2, z niektórymi z nich najlepsi złoczyńcy Spider-Mana – od Sandmana po Jaszczura, Scorpiona, Mysterio, Prowlera, Tombstone, Mister Negative, Scream, Venom i nie tylko – wszyscy ukazują twarz w różnych rolach, co oznacza, że ​​tym razem Peter i Miles naprawdę mają przed sobą zadanie . Zainspirowany kostiumem symbionta, Peter radzi sobie z tym wyjątkowo lekko, korzystając z biblioteki umiejętności OP, które zaspokoją fantazje każdego fana. Wystrzeliwując pajęczynę macek ze skafandra, chwytając pół tuzina wrogów za czaszki i wbijając ich jednocześnie w beton, nigdy, kiedykolwiek, starzeje się.

Świetna możliwość

Marvel’s Spider-Man 2 zawiera także całkiem obszerny zestaw opcji ułatwień dostępu. Nie mogę bezpośrednio wypowiadać się na temat ich przydatności, ale mogę powiedzieć, że gra zawiera: Wstępne ustawienia słuchu, które pozwalają graczom włączyć napisy, dostosować kolor głośników napisów i przezroczystość tła napisów, a także dostosować głośność muzyki i ustawienia wibracji. Gra zawiera wstępne ustawienia czułości ruchu, które umożliwiają „skalę czasu w zwolnionym rogu” i „kropkę środkową”; i wyłącza takie rzeczy, jak drgania aparatu, rozmycie w ruchu, głębia ostrości i ruch kamery wahliwej. Zawiera ustawienia silnika, które pomagają w celowaniu, walce wręcz i trybie parkour; i umożliwia takie rzeczy, jak ciągły unik, ulepszone automatyczne celowanie i autouzupełnianie QTE. Zawiera także ustawienia wstępne wizji, które umożliwiają automatyczne leczenie, wspomaganie pościgu i nawigację po punktach orientacyjnych.

Mając na uwadze nawigację, odblokowywanie różnych dzielnic świata jest w Marvel’s Spider-Man 2 znacznie bardziej organicznym procesem w porównaniu z poprzedniczką, a odkrywanie opiera się na fizycznym wejściu do obszarów, w przeciwieństwie do interakcji z wieżą komunikacyjną w stylu Far Cry z pierwszej gry. Podobnie jak jej poprzedniczka, mapa Marvel’s Spider-Man 2 jest wypełniona zajęciami pozalekcyjnymi odbiegającymi od głównego zadania, które przybierają formę wyznaczonych sesji zdjęciowych, siedziby wrogich gangów, które można napaść, losowo generowanych miejsc zbrodni i łamigłówek w stylu prób czasowych, każda z których oferuje określoną liczbę żetonów używanych do odblokowywania umiejętności, technologii garniturów, gadżetów i nie tylko. Aby mieć poczucie skali, ukończyłem w całości mniej niż 50% gry po przejściu trybu fabularnego, co oznacza, że ​​po napisach końcowych jest o wiele więcej do odkrycia.

Jak się okazuje, moja jedyna godna uwagi krytyka Marvel’s Spider-Man 2 wiąże się właśnie z tym punktem. Pomimo zwięzłego tempa pierwszego i drugiego aktu, trzeci akt gry ma trudności z utrzymaniem tej samej spójności napięcia i dynamiki. Nie oznacza to, że tego też brakuje, ale podobnie jak w przypadku The Last of Us 2, pod koniec jest taka sekcja, w której byłem pewien, że zbliżam się do finałowej sceny, zanim ucichła, a potem uderzyłem w dach i podkręciłem wszystko do 11, od tego momentu do punktu kulminacyjnego. Wybór ten trochę mnie zaintrygował, ale być może odzwierciedla szerszy problem dotyczący sequeli w 2023 roku, w którym wartość jest nieuzasadniona w powiązaniu z długością gier, a twórcy czują presję, aby za wszelką cenę robić coś większego i odważniejszego.

Oczywiście spekuluję, a wszystko to ma znacznie mniejsze znaczenie, gdy gra taka jak ta potwierdza ją ogólną jakością. Uważam, że pomimo tego wszystkiego Marvel’s Spider-Man 2 robi coś, do czego jest zdolne niewiele sequeli gier – wydaje się świeży i nowy, innowacyjny i ekspansywny, a jednocześnie znajomy i pełen szacunku; nieustannie szokujący i inspirujący podziw, cały czas przechylając czapkę z dekad inspiracji z sekundy na sekundę.

Długo oczekiwana kontynuacja PlayStation Studios i Insomniac Games jest zatem wynikiem lat ewolucji i iteracji, zarówno w samym Insomniac Games, jak i w szerszym gatunku przygodowych gier akcji o superbohaterach. I to pokazuje. Prawie wszystko tutaj jest ulepszeniem w stosunku do oryginalnej gry. Walka i gadżety to namacalny, choć czasem bezwstydny hołd złożony serii Batman: Arkham studia Rocksteady. Ta karkołomna podróż jest hołdem dla każdego, kto chociaż przelotnie interesuje się tą tematyką, lub każdego, kto kiedykolwiek marzył o ocaleniu świata lub przeciwstawieniu się grawitacji, latając po niebie. Marvel’s Spider-Man 2 to po prostu najlepsza gra o superbohaterach już.